Niet iedereen is meteen enthousiast als ik vertel dat ik uitvaarten fotografeer. ‘Hè, maar daar wil je toch nooit meer aan terugdenken? Al dat verdriet, dat lijkt me niks!’ Een begrijpelijke reactie, vind ik. Soms vind ik het ook lastig; ik werk in een sector waar eigenlijk niemand mee te maken wil hebben. Dood, verlies, verdriet; dat zijn nou niet echt dingen waar mensen veel mee bezig willen zijn, als ze het voor het kiezen hebben.
Maar soms héb je het niet voor het kiezen en word je gewoon geconfronteerd met een overlijden in je omgeving. Word je gedwongen om afscheid te nemen, van wie je nog geen afscheid wilde nemen. Dat doet pijn, maar je doet het. Met de moed der wanhoop, maar je doet het. Daarbij staan er veel mensen om je heen om je te steunen, te dragen, naar je te luisteren en om hun herinneringen met je te delen.
Bijzondere momenten
Je beste vriend spreekt mooie woorden uit; de collega’s verzorgen samen een mooie fotopresentatie; broer zingt een lied, begeleid op de piano door zus, de zon breekt door op het moment dat jullie je geliefde door een haag van vrienden naar het graf dragen; de kinderen steken een kaarsje aan bij de door hen beschilderde kist; de favoriete bloemen zijn verwerkt in een kleurig bloemstuk; op de condoleance heffen de mensen het glas en troosten ze elkaar; een pasgeborene zit op schoot bij haar trotse 95-jarige betovergrootmoeder; allemaal bijzondere momenten, die niet alleen maar verdrietig zijn, maar bitterzoet.
De hele dag is vervuld met liefde en warmte, met een groep mensen, die je nooit op een andere gelegenheid samen zult treffen. Niet alleen de familie is aanwezig; ook de vrienden, collega’s en buren zijn er. Ook de netwerken van de ouders, van de kinderen zijn aanwezig; kennissen van de sportvereniging en van school komen om hun medeleven te betuigen en hun steun aan te bieden. Zo kun je ervaren dat je niet alleen bent in je verlies; dat jouw geliefde van belang was voor veel mensen om je heen; zelfs voor mensen, die je niet persoonlijk kent. Dat te weten, kan heel veel troost bieden.
Troost
Mijn antwoord aan degenen; die zeggen niet terug te willen denken aan een uitvaart is dan ook: ‘Een uitvaart is niet alléén maar verdrietig; het is ook een gelegenheid waarbij je troost en verbinding met andere mensen kunt vinden. Dát te mogen en kunnen vastleggen is een eer en een hoopgevende bezigheid. Mijn dienst is niet het vastleggen van verdriet, maar het bieden van troost.’
- Project Name Bitterzoete herinneringen
- Date 3 mei, 2018
- Category